Afgelopen weekend gaf ik een interactieve sessie over AI en algoritmen in de zorg op het jaarcongres Vereniging voor Filosofie en Geneeskunde. Samen met zorgprofessionals, artsen en data-experts bespraken we neurale netwerken die huidkanker beter kunnen herkennen dan dermatologen, algoritmen die depressie beloven te detecteren op basis van gezicht- en stem analyse, en text mining algoritmen die kindermishandeling beloven te voorspellen. Wat ik mee naar huis neem: 1) de manier waarop zorgbeslissers naar de ethische implicaties van deze systemen kijken hangt niet alleen af van hun begrip van AI beslissingsprocessen, maar vooral van hun begrip van menselijke beslissingsprocessen en AI ontwerp processen 2) zorgbeslissers moeten op dezelfde rationele manier gaan redeneren als computers wanneer ze een beroep doen op AI, terwijl dat niet altijd wenselijk is (denk aan vrijwillig levenseinde) 3) momenteel wordt meer geld geïnvesteerd in AI oplossingen dan in werkwijze zorgprofessional oplossingen (zoals meer tijd per consult) terwijl beiden nodig zijn.David Graeber over de averechtse effecten van digitalisering in de zorg in VPRO Tegenlicht.
Bij Voor de Ommekeer sprak ik met filosoof David van Overbeek over de invloed van big data, algoritmen en kunstmatige intelligentie op ons gedrag en zelfbeeld. Kloppen de theorieën achter de algoritmische modellen eigenlijk wel? Gaan wij ons meer gedragen als robots zodat we beter in de modellen passen? Wat is de rol van Silicon Valley hierin?
Vorige week maakte het publiek kennis met Queen B: een AI-systeem dat persoonlijke data verzamelt en werknemers stuurt met stemberichten: “You look a bit tired, I suggest you grab a coffee”, “I would not formulate that sentence that way”. Queen B maakt deel uit van de speculatieve werkplek die Studio LONK ontwierp om ons te laten nadenken over de wenselijkheid van een datagedreven werkplek. LONK vroeg mij een column te schrijven en het aansluitende debat een duwtje te geven. Gaat Queen B ons effectiever maken op de werkvloer? Bekijk de video en lees hier de column:
Voor de 25e keer organiseerdeSogeti het VINT symposium. Dit jaar over de synthetische generatie die opgroeit zonder onderscheid te maken tussen on- en offline. Ik gaf een keynote over authenticiteit en de manier waarop surveillance kapitalisme en digitale technologieën onze opvattingen over echt en nep beïnvloeden. Boodschap: techbedrijven sturen ons gedrag zodat ze het kunnen blijven voorspellen. We drijven te ver af van de werkelijkheid omdat met de opkomst van AI een verdienmodel is ontstaan waarbij ons gedrag en onze blik op de werkelijkheid op oneerlijke wijze worden gestuurd. Bekijk hier de presentatie en het bijbehorende interview.
Voor NRC-Handelsblad gaf ik een interview over het ontwerpende onderzoeksprogramma van SETUP. Pottenbak robots en opvoed barbies gaan ons leren hoe we wel en niet met opkomende technologieën willen samenwerken. Lees hier het artikel van Bennie Mols.
Vandaag mijn artikel op Brainwashover mensen die steeds meer op machines gaan lijken. Hoe moeten mens en machine wel en niet met elkaar versmelten? Een belangrijke vraag die SETUP het komende jaar met artistiek onderzoek invoelbaar maakt.
In hoeverre zijn onze machines intelligent? Het is een relevante vraag, maar urgenter is de vraag in hoeverre en op welke manier onze samenwerkingen met AI intelligent zijn. Mijn artikel in Delphi – Interdisciplinary Review of Emerging Technologies gaat over intelligente en domme samenwerkingen met AI.
Lelystad is een pretentieloze polderstad waar de publieke ruimte nog niet is volgeplempt met pop-up stores, pratend straatmeubilair, groetzones en andere ditjes en datjes die ons moeten afleiden van het gat in de zin van ons bestaan. Want als de mens iets niet kan, dan is wel de zinloosheid van zijn bestaan omarmen. Daarom vlucht hij in ambachtelijk bier, yoga, ingewikkelde koffies en andere hipster-religies waar Lelystad nog niet mee besmet is.
Hebben journalisten straks nog een baan? Wrong question. Heerlijk als robots het monomane schrijfwerk van feiten-opsommende artikelen kunnen vervangen. Zo krijgen journalisten meer tijd om met intelligentie, bewustzijn, creativiteit, gevoel voor context en morele duiding diepgaande artikelen te schrijven. De vraag is niet of robotjournalisten menselijke journalisten vervangen, de vraag is hoe beiden complementair zijn aan elkaar.
Bij Spraakmakers sprak ik over mensen en machines: op welke manieren zijn we complementair aan elkaar en hoe gaat SETUP dat onderzoeken? In plaats van ons druk te maken over machines die op mensen lijken, kunnen we ons beter zorgen maken over mensen die op machines gaan lijken:
Voorspellende algoritmen werken als een self-fulfilling prophecy en zorgen ervoor dat we onze identiteit moeilijker kunnen herdefiniëren. In aanloop naar de Privacyrede 2019 stel ik deze en andere onderbelichte problemen op Sociale Vraagstukken aan de kaak.
Met onze hedendaagse technologieën programmeren we in een handomdraai een nieuwe werkelijkheid in zowel 2- als 3D. In een wereld waar echt en nep steeds vloeiender in elkaar overlopen, zijn we naarstig opzoek naar echtheid. Maar of we die ooit vinden? Lees het in het artikel dat ik schreef voor de Hard//hoofd fakeweek.
Vandaag mijn artikel in Trouw over klaagrobot ‘Paaltje’. Door klagen te automatiseren stelt SETUP de vraag welke taken we wel en vooral ook niet aan algoritmen moeten uitbesteden.
Naar aanleiding van het SETUP jaarprogramma Civil Weapons of Math Retaliation leg ik in Het Financieele Dagblad uit waarom het een slecht idee is om werknemers te selecteren met behulp van algoritmen.
In Kassa XL leg ik namens SETUP uit dat de privacyschendingen van Facebook over macht gaan. Macht over algoritmen die onze gedragingen, voorkeuren en verlangens op grote schaal sturen:
Gisteren mocht ik op Radio 2 mijn zegje doen over de voorspelling van futuroloog Ian Pearson dat we in 2050 onsterfelijk zullen zijn. Sensatiejournalistiek dat kunnen ze wel bij De Telegraaf, maar krijgt Pearson ook gelijk? Beluister hier het fragment.
Onder het credo ‘leven is leuker zonder sterven’ worden miljarden uitgegeven aan wetenschappelijke onderzoeken naar veroudering, genetische modificatie en virtuele onsterfelijkheid. Maar hoe leuk is een leven zonder einde? Onze sterfelijkheid is de grootste drijfveer achter alles wat we doen.
Terwijl 2017 is bestempeld als het jaar van de artificiële intelligentie, beweren experts dat er nog helemaal geen sprake is van echte artificiële intelligentie. Nieuwsberichten over superintelligente machines die de boel volledig overnemen hebben meer met science fiction en sensatiejournalistiek te maken dan met machine learning.
Een extra zintuig erbij of een chip in je hersenen waarmee je jezelf aansluit op het internet; dat klinkt als science-fiction maar is het niet. De nieuwste technologische snufjes beperken zich allang niet meer tot losse apparaten die we in onze broekzakken steken.
Onze huidige levens maken deel uit van de grootste commerciële ontginning in de geschiedenis. Nog nooit werden onze persoonlijke voorkeuren en verlangens op zo’n grote schaal gekwantificeerd en vermarkt als nu.
De wetenschappelijke publicaties en sappige nieuwsberichten over CRISPR-Cas9, een moleculaire methode waarmee DNA steeds nauwkeuriger gemodificeerd kan worden, vliegen ons om de oren.
Veestapels verbeteren, ziektes uitbannen, voedseltekorten inperken, uitstervende diersoorten redden: klonen biedt mogelijkheden maar het thema heeft een nare bijsmaak. In 1996 maakte schaap Dolly als ’s werelds eerste kloon een hoop discussie en morele verontwaardiging los.
Soms zit je er opeens in vast. In de sociale stroperigheid van aardig doen en aardig gevonden worden. Ik kende ooit een misantroop die boos werd op zichzelf wanneer hij zich had ingelaten met sociale stroperigheid.
Stijgende zorgkosten: nog even en je kunt de helft van je salaris aftikken aan zorgkosten. Wie te lang naar de vergrijzingsstatistieken heeft gekeken kan zijn nachtrust wel vergeten.
Pixels vol perfecte levens. In onze authenticiteitdictatuur is dat het ongeloofwaardigst wat je van jezelf kunt tonen. De publiekelijke cultus van het lijden heerst. Imperfectie is wat de klok slaat.
Televisie is bestempeld tot dinosaurus medium. Presentatoren en producenten knikken braaf mee met alle toekomstvoorspellers, niets komt treuriger over dan het verdedigen van iets dat ten dode is opgeschreven.
Mensen die hun kleding strijken en een kreukelloos bestaan ambiëren vond ik nooit helemaal sporen. Een tijdje geleden raakte ik voor het eerst mijn gratis geërfde strijkbout aan om het kraagje van mijn shirt militairyschool glad te strijken.
Filtered photos are 45 percent more likely to be commented on. While parents are naming their children after populair Instagram filters, #nofilter is one of the most popular hashtags on Instagram and ‘filter fakers’ are exposed on special websites.
Apps allow users to experiment with different looks and creative body modifications within the touch of a button. Who needs painful cosmetic surgery when you can create your desired look online and show it to more admirers than you will ever reach in your offline life?
Een pleidooi voor meer realistische vrouwenlichamen in de media? Nee bedankt, vetrollen zien we al genoeg op het strand. Miljoenen euro’s worden uit de kast getrokken om de obesitas epidemie een halt toe te roepen. Tegelijkertijd zien we dat het ‘volle’ lichaam geïdealiseerd wordt.
Ypenburg: kilometers aan voorspelbare herhaling in een landschap dat dwingt om je organische gedachtegolven in een geblokt patroon te persen. Zouden al die geometrische patronen bezit hebben genomen van de hersenpannen van de inwoners?
De hedendaagse honger naar echtheid kan niet worden gestild. Authenticiteit is een maatschappelijke verslaving die in stand wordt gehouden door marketeers, nostalgici, hipsters en cultuurcritici.
Steeds meer werk wordt overgenomen door machines. Welke banen erbij komen en verdwijnen is lastig te voorspellen, maar aan dystopische en utopische toekomstscenario’s in ieder geval geen gebrek.
