Maatje meer dictatuur
Een pleidooi voor meer realistische vrouwenlichamen in de media? Nee bedankt, vetrollen zien we al genoeg op het strand. Miljoenen euro’s worden uit de kast getrokken om de obesitas epidemie een halt toe te roepen. Tegelijkertijd zien we dat het ‘volle’ lichaam geïdealiseerd wordt.
Groeiende welvaart gaat gepaard met meer eten. Onderzoek laat zien dat onze kledingmaten door de jaren heen zijn opgeschoven; de maat 36 van nu is groter dan de maat 36 van twintig jaar geleden en ook de Body Mass Index is mee geschoven. Onder het mom van het promoten van een ‘realistischer’ schoonheidsideaal gebruiken reclame campagnes volle vrouwen. Realistische schoonheid is bijna synoniem geworden voor een maatje meer, terwijl realisme op het gebied van schoonheidsidealen op veel meer verschillende dimensies ligt. De paradox is dat merken zoals bijvoorbeeld Dove en Cacique diversiteit in fysieke schoonheid prediken, maar ondertussen een eenzijdige invulling aan die diversiteit geven omdat zij de groeiende groep dikke vrouwen willen bereiken. Als dit de manier is waarop een realistisch schoonheidsbeeld in de media wordt gepresenteerd dan zeg ik: nee bedankt, vetrollen zien we al genoeg, in elkaars slaapkamers of op het strand.
De hedendaagse idealisering van de volle vrouw heeft weinig te maken met een moreel schoonheidspleidooi, eerder met een commercie die brood ziet in de welkome boodschap dat jezelf dik eten en mooi zijn elkaar niet uit sluiten. Met realisme heeft het ook weinig te maken want hoe realistisch is het ideaal van een maatje meer in een samenleving die overgewicht op vele fronten ontmoedigd.
Hieperperfectie
In reclames, bladen en videoclips wil ik strakke lijven zien, paraderend in een lekkere vieze wereld van hyperperfectie. De realiteit zie ik al elke dag, ik wil naar iets begeerlijks kijken. Omdat hedendaagse media ons overspoelen met authentieke producten in authentieke settings gepresenteerd door authentieke schoonheden in authentieke lijven, zit dat begeerlijke voor mij nu juist in het onalledaagse, het onrealistische en buiten-menselijke.
Ik als anti-feminist vind al het gejank over graatmodellen en een schoonheidsindustrie die ons zogenaamde complexen zou aanpraten iets voor zwakzinnige vrouwen zonder ruggengraat. Ik wens in een maatschappij te leven waarin burgers niet constant beschermd hoeven te worden tegen onrealistische, ‘valse’ beelden. Commerciële industrieën op het matje roepen omdat ze onwerkelijke en daardoor schadelijke boodschappen verspreiden is dweilen met de kraan open. Zinvoller is om te investeren in educatie en mediawijsheid. Leg beïnvloedbare jongeren uit dat er niets mis is met beelden van strakke lijven en Barbie vagina’s, zo lang je het in een context kunt plaatsen van beeld versus realiteit. Uiteraard beïnvloeden beeld en realiteit elkaar en lopen ze in toenemende mate in elkaar over. Dat is een proces waar we ons als autonome individuen bewust van kunnen zijn en waar we gezond en creatief op zouden kunnen anticiperen.
